பச்சைமரமும் பட்டமரமும் பேசிக்கொண்டன

பச்சைமரம்:கடுமையான குளிர், பலத்த காற்று என்று மனிதர்கள் பேசிக்கொள்கிறார்களே, எல்லா இலைகளையும் உதிர்த்துவிட்டு இந்த குளிரில், பனிக்காற்றில் எப்படிதான் உயிர்வாழ்கிறாயோ? அய்யோ பாவம்!

பட்டமரம்:நான் வசந்தத்தில் துளிர்ப்பேன்.. ஆனால் நீ மட்டும் எப்போதும் அந்த கூண்டுக்குள் அடைப்பட்டு கிடக்கிறாய். உனக்கு தென்றலின் மென்மையும் தெரியாது, புயலின் வன்மையும் தெரியாது.

பச்சைமரம்:நான் எப்போதும் ஒரே மாதிரி எந்த துன்பமும் இன்றி உயிர்வாழ்கிறேன்

பட்டமரம்:நான் இயற்கயோடு இன்பமாய் வாழ்கிறேன், உன்னைப்போல் செயற்கை வாழ்வு எனக்கில்லை.

பட்டமரம் நினைத்துகொண்டது 'எனக்கும் அந்த கண்ணாடிச் சுவருக்குள் நிம்மதியாக துன்பமின்றி வாழ ஆசைதான். ஆனாலும் பச்சை மரத்திடம் என்னால் விட்டுகொடுக்க முடியவில்லை'

பச்சைமரம் நினைத்துகொண்டது 'எனக்கும் அந்த இயற்கோடு கலந்த இன்ப/துன்ப வாழ்வு வாழ ஆசைதான், ஆனாலும் பட்டமரத்திடம் அப்படியெல்லாம் சொல்லமாட்டேன்.